خیام می فرماید: ماییم و می و مطرب و این کنج خراب/ جان و دل و جام و جامه پر درد شراب/ فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب/ آزاد ز باد و خاک و وز آتش و آب. حالی که در کلام عرفای ما بسیار بدان پرداخته شده تنها هنگامی به دست می آید که این زندگی چند روزه به عشق بی تمنا پر می گردد.