آخرین بازمانده زمین های خار شده

دکتر محمد ترکارانی، جامعه شناس و کارشناس مسائل سیاسی اجتماعی لرستان طی یادداشتی که برای گفتار ما ۲۴ ارسال کرده است، نوشت: کودکی و نوجوانی ما با عشق به فوتبال و فوتبالیست ها طی شد. روبرتو باجو همان دم اسبی معروف، مالدینی چشم آبی، فرد ملکیان، آرارات، سرژیک تیموریان، اردشیر و یحیی ترکارانی (به عنوان الگوهای فوتبالی)، اریک کانتونا و یقه بلند و دی کانیو با آن خشونت و سلام های فاشیستی اش که بعد از سالها فهمیدیم این چه کفری بود. شبیه این آدمها را میشد در زمین های خاکی آبادی دید.
همیشه روستای ما به روستاهای همسایه رقابت های جذاب خود را داشت. یک نسلی بودند که تمام زندگیشان فوتبال بود. سرآمد آنها زنده یاد« شیرعلی ستاری» بود. با وجود این افراد فوتبال یک شبه «دین» و زمین خاکی ها یک «پرستش گاه» شده بود. اما یواش یواش روزها که گذشت سرگرمی ها و مشکلات و بی حمایتی ها باعث شد این زمین های «خاکی» «خار» بگیرند و «خوار شوند».
از این زمین خاکی اما یک نفر تا ته ماجرا رفت. «نواب خدایی». جوانی خونگرم، خوش استیل، با معرفت. نواب هرچه که همه فوتبال را کنار گذاشتند او بیشتر ذوق توپ زدن پیدا کرد. ادامه داد ادامه داد تا امروز که از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. شاید کسی با خودش بگوید نوشتن از این رویداد چرا.
بله این رویدادهای کوچک هستند که اگر ته آنها را بگیریم به یک روایت تاریخی و مهم می رسیم. نواب از زمین خاکی بلند و شد امروز همه چیز را کنار گذاشت که جوانان بسیاری می توانستند در سطح اول فوتبال ایران قرار بگیرند اما نشد. همه آنها به هر نحوی از دور خارج شدند. کار و شغل، مشکلات خانوادگی، نبود حمایت، سیاسی شدن اداره ورزش شهر، تداوم محرومیت در شهرستان، آمدن سرگرمی های دیگر همه چیز را عوض کرد و آن زمین ها از آن هم شوق و شعف و هیجان خالی شد.
مگر می شود بازی های زنده یاد سعید (کره ای) میر دریکوند، اردشیر سلاحورزی، زنده یاد علی رضوی، محمد ستاری، صدرالدین باباخانی، زنده یاد حمزه رمضانی، ابهت زنده یاد شیر علی ستاری و بهروز دریکوند ها را از یاد برد.
نواب آخرین بازمانده این نسل بود. میشد از این جوانان دیروز پیشکسوتانی پر افتخار تر از امروز ساخت. امروز انعکاس خداحافظی نواب خدایی می توانست ملی باشد اما همه چیز قربانی محرومیت و توسعه نیافتگی، غفلت و زرنگی مجریان ورزش شد و نواب و نواب های زیادی در این شهر نتوانستند به آن همه «آرزو »که داشتند در این زمین ها برسد.
قبول کنیم که کوتاهی در حق جوانان این شهر یک تاریخ طولانی دارد و یک زمانی باید به این گذشته پاسخ داد ولی هنوزم می شود آری به دشت سبزه نشاند.