اسراف در زندگی، عامل ایجاد سلب آسایش است

عصمت رحیمی، جامعه شناس لرستانی طی یادداشتی که برای گفتار ما ۲۴ ارسال کرده اند، گفت: گرایش به زیبایی و جمال دوستی یکی از ابعاد وجودی انسان است و آیات و روایات و سیره عملی معصومان (ع ) آن را تایید نموده است . لذا تجمل و جمال به خودی خود بار منفی ندارند. اما آنچه در این بین مورد نکوهش شدید اسلام قرار گرفته است، گرایش افراطی به تجملات و تشریفات دنیوی و هدف قرار گرفتن آن در زندگی است.

تجمل گرایی با این بیان به معنی، میل و رغبت کردن به تجملات و توجه به ظواهر زندگی می باشد، گرایش به تجملات و زرق و برق دنیا، آسیب ها و آثار نامطلوبی در پی دارد. فراموشی یاد خداوند، دنیازدگی، کفران نعمت ، مصرف گرایی، پیدایش حالت تفاخر، زیاده خواهی، رواج الگوگیری نامناسب و تقلیدهای ناصحیح ، عدم مشارکت در امور خیر از جمله آسیب های این گرایش است. از جمله راهکارهای قرآنی و روایی مقابله با تجمل گرایی، توجه به هدف خلقت، ترویج الگوگیری از سیره معصومان (ع )، تقویت باورهای دینی و ارزش های معنوی مانند؛ زهد و پارسایی، قناعت و مناعت طبع ، اعتدال و میانه روی ،کمک و ایثار و همچنین توجه و تفکر در فرجام تجمل گرایی می باشد.

با توجه به این تعابیر، تجمل گرایی به معنای میل و رغبت کردن به تجملات و توجه به ظواهر زندگی می باشد و نیز گاهی به جای آن ، کلمه «تجمل پرستی» به کار برده می شود که برای بیان مقصود گویاتر است و درجه وابستگی و بندگی تجمل پرستان را نسبت به وسایل لوکس، زینتی و تشریفاتی بهتر می رساند.

با توجه به این که آدمی از فقر و احتیاج نفرت و به غنی بودن و بی نیازی علاقه دارد، بسیاری از مردم بی نیازی خود را در جمع آوری ثروت، توسعه امور مادی و تجملی می دانند، از این رو تلاش می کنند تا راحت، بی نیازی و آسایش خود را با به دست آوردن مال و مقام و تجمل گرایی در زندگی فراهم سازند، این در حالی است که امور یاد شده نه تنها موجب آسایش و راحتی انسان نمی شود؛ بلکه بیشتر عامل ایجاد ناراحتی و سلب آسایش است درمقابل تنها قناعت و بی توجهی به امور مادی سبب آسایش جسم و جان انسان و موجب عزت نفس است.